Μήνυμα της ΑΕΑΑ για την εορτή των Τριών Ιεραρχών

«Τους τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς τρισηλίου Θεότητος, τους την οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούςτῆς σοφίας, τους την κτίσιν πᾶσαν, θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον μέγα  καί τον θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννῃ, τῷ τήνγ λῶτταν χρυσορρήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν˙ αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι ὑπέρ ἡμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν».

Αναρωτιέται κανείς εάν όντως μπορεί να αναφερθεί στο έργο και στην προσωπικότητα των Τριών Ιεραρχών ως συνόλου ή του καθενός ιδιαίτερα, και να πει, κάτι περισσότερο απ´ όσα καταγράφονται στο τροπάριο της εορτής τους.

Ενδεχομένως, μπορεί μόνο να ψηλαφίσει ξανά και ξανά τις έννοιες της τρισηλίου Θεότητας και την απήχηση που είχε αυτός ο αγιοτριαδικός εξεικονισμός· ήλιος, ακτίς, απαύγασμα ή «φῶς, καὶ φῶς, καὶ φῶς, ἀλλ` ἕν φῶς, εἷς Θεός» (αγ. Γρηγορίου Θεολόγου, PG 36, 136C). Άλλωστε, το μυστηριακό φως του Αγιοτριαδικού Θεού που διαχέεται εντός της κτίσης διαμορφώνει όσους και όσες πορεύονται με ουσιαστική γνώση και βούληση προς το καθ᾽ ομοίωσιν και την αγιότητα.

Η δυναμική αυτή διαφαίνεται εξαιρετικά στο άνοιγμα προς τον κόσμο, βασικό μέλημα των Τριών Ιεραρχών, καθώς είδαν ότι η οικουμένη διψούσε (όπως και συνεχίζει να διψά) για εσωτερική ειρήνη, για πνευματικές εμπειρίες, για κοινωνική ευαισθησία, για αλληλεγγύη, για ελπιδοφόρους ηγέτες, για αυτοκριτική, για τόσα άλλα ειλικρινή συναισθήματα και πράξεις. Οι Τρεις Ιεράρχες έδρασαν εντός της κοινωνίας με τη βαθιά πεποίθηση ότι τα δόγματα δεν είναι θεωρητική προσέγγιση της πίστης ή μια μεταφυσική αλήθεια πέρα από εμάς, αλλά είναι η εμπράγματη ασφάλεια της ορθής ζωής σε μια πορεία ανοιχτή και δημιουργική.